Het A, B, C uitgelegd
hoe ingewikkeld kunnen we het u maken
Gevaarlijk gebied! Daar mag je niet komen! Mag ik daarheen met mijn huurauto?!
Zowel Israeli’s als toeristen lanceren stellingen, geven meningen, lezen allerlei al dan niet dramatische verhalen en plaatsnamen.. Taxichauffeurs beweren soms dat ze daar niet heen rijden, anderen beweren dat je aangehouden wordt als je met je huurauto naar Shilo rijdt en een derde rijdt (per ongeluk) rustig Sichem binnen met een Israelische auto inclusief een mooie blauw-witte vlag erop..
Wat zijn de regels en verdelingen binnen Judea en Samaria eigenlijk echt? Hoe zijn die ontstaan? Welke (on)logica zit er achter? En – het belangrijks van alles voor u – hoe dien ik me als toerist zo te gedragen dat het welzijn van mijzelf en mijn spullen zo veilig mogelijk gesteld wordt?
Ik ga er vanuit dat u komt om van uw vakantie te genieten!
Overal kan iets gebeuren onderweg en uiteraard weet niemand wat hem het volgende moment kan overkomen. Maar er zijn wel degelijk manieren om maximaal te genieten van al het mooie dat Judea en Samaria u te bieden hebben, zonder u onnodig in gevaar te begeven!
Ik geloof niet in bangmakers en dat is zeker niet de bedoeling! Als een Israeli die al meer dan 6 jaar dagelijks in dit gebied reist, wandelt, rijdt en leeft kan ik u vertellen dat ik gelukkig amper enig drama van dichtbij meegemaakt heb. Vanuit de historische kennis en dagelijkse ervaringen met dit mooie gebied probeer ik jullie op weg te helpen om zoveel mogelijk misverstanden, indianenverhalen en valkuilen te ontlopen.
De "oslo-akkoorden"
het a, b, c van de 'vrede'
Een Israelisch spreekwoord zegt: je kunt niet de taart verdelen zonder hem aan te snijden…
Misschien is dat wel ontstaan tijdens een van de vele vredesoverleggen tussen Israel en de PLO – de Palestijnse Authoriteit.
Israel’s geschiedenis is met bloed getekend. Niet dat ik van plan ben hier alle dramatische verhalen te schetsen die in de laatste 100 jaar op dit grondgebied hebben plaatsgevonden. Ik ben ook niet van plan uit te leggen hoe het beter had gekund, hoe het opgelost moet worden of hoe het er over 50 jaar uit gaat zien. Alles wat ik hier wil uitleggen is hoe de A, B, C gebieden verdeeld zijn en in enkele lijnen de compliciteit van de situatie in Israel schetsen.
Ongeveer 100 jaar geleden veroverden de Britten het land Israel op de Ottomanen. Onder het Britse mandaat kwam een flink deel van het midden-oosten terecht die later verdeeld werden als autonome staten. De Britten noemde het gedeelte tussen de Jordaan en de Middelandse zee “Palestina” – naar de benaming die het Romeinse keizerrijk aan het gebied gaf na de Bar-Kochba opstand in het jaar 135 – “dood land”. Misschien ook wel toepasselijk voor het verwaarloosde gebied wat ze overnamen van het uiteenvallende Ottomaanse rijk.
In het gebied dat Palestina werd genoemd woonden zowel joodse burgers als diverse arabische (moslim) stammen en grote families die gedurende de eeuwen zich hadden gevestigd. Ondanks de verschillen – allemaal waren ze inwoners van “Palestina”.
In de jaren 20 van de 20e eeuw proberen de Britten voor hun gemak de inwoners in 2 partijen te verdelen – Joden en Arabieren en stimuleren ze bij beiden een volksvertegenwoordiging. Aan de Joodse kant is verdeeldheid maar is er een nationaal bestuur waar de britten mee kunnen onderhandelen. Aan de arabische zijde werkt dat niet zo makkelijk – zij zijn verdeeld in stammen en families en laten zich niet zo snel door een vertegenwoordiger besturen. Uiteindelijk stelt het mandaat de Mufti aan – Chaj Ammin el-Husseini – een fanatiek jodenhater die de plaatselijke bevolking voorliegd dat de heilige plaatsen op de tempelberg bedreigd worden door de nieuwe joodse immigratie. Dit heeft als gevolg dat de plaatselijke arabieren een aantal gruwelijke bloedbaden aanrichten onder de Joodse gemeenschappen zoals Hebron en Jaffo. De Mufti is tevreden met het resultaat – de Joodse gemeenschap begint maatregelen te nemen ter verdediging. “Het arabisch-joodse conflict” is een triest feit. Mensen die jarenlang als goede buren naast elkaar leefden in Hebron, Jaffo, Tzfat, Tiberias e.a. worden vijandelijk, afstandelijk en achterdochtig.
1947 – de VN gaat akkoord met de verdeling van “Palestina” in 2 aparte staten
De Joodse gemeenschap gaat met tegenzin akkoord. De Arabische inwoners verzetten zich tegen de verdeling.
De onafhankelijkheidsoorlog breekt uit, Joodse convooien worden overvallen en uitgemoord, waterleidingen worden gesaboteerd, dorpen en kibbutzen worden geisoleerd.
14 mei 1948 – David Ben Gurion roept de staat Israel uit.
15 mei 1948 – Alle omliggende Arabische landen vallen Israel binnen. Jordanie en Irak vallen het gebied van Judea en Samaria binnen. In het heetst van de strijd vluchten Arabische burgers naar deze door Jordanie bezette gebieden in afwachting van terugkeer naar hun huizen in Jaffo, Ramle, Lod e.d. nadat de Arabische landen het hele land bezet zullen hebben.. wat nooit gebeurd is.
December 1948 – De arabische landen tekenen een staakt het vuren overeenkomst op basis van de grenzen tussen wat zij bezet hebben en wat Israel (terug) verroverd heeft tijdens de oorlog. De arabische vluchtelingen in het door Jordanie bezette gebied (Judea en Samaria) zitten klem. Ze kunnen niet terug naar hun huizen zoals de Jordaniers beloofd hadden en Jordanie weigert hen 19 jaar lang ook maar iets aan basale burgerrechten te verschaffen…
De “groene lijn” wordt op de kaarten getekend als tijdelijke grens voor de overeenkomst voor het staakt het vuren eind 1948.
1964 – Op de olijfberg richt Yasser Arafat de PLO (palestine liberation organisation) op met als doel op de terreuracties te bundelen en te versterken tegen Israeli’s en Israelische (burger) doelen.
5 juni 1967 – Na een gespannen wachtperiode waarin alle omliggende landen opnieuw aanstalte maken tot een oorlog breekt de 6 daagse oorlog uit. In 2 dagen wordt Egypte teruggedreven tot over het Suez-kanaal. De 2 opvolgende dagen verdrijven de Iraakse en Jordaanse troepen uit Jeruzalem en Judea en Samaria. In de laatste 2 dagen wordt de Golan en de Hermon veroverd op Syrie.
Ongeveer een maand na de 6 daagse oorlog doet Yigal Alon een voorstel hoe het veroverde-bevrijdde gebied van Judea en Samaria te verdelen en de Jordaan vallei te benutten als veiligheids-bufferzone en voor landbouw ontwikkeling omdat daar maar een handjevol mensen wonen. Het hooggebergte zal onder autonoom bestuur van de plaastelijk Arabieren komen te liggen met verbindingskanalen naar Jordanie. Het voorstel wordt niet officieel aangenomen door de knesset – maar in de praktijk wordt er wel naar gehandeld.
In het gebied zijn 3 soorten grondgebieden: stedelijk/bebouwd gebied, akkerland op naam van de Muchtar/dorp of toegewezen aan een familie of persoon, (berg)land dat toebehoorde aan de Sultan tot 1918 en aan niemand toegewezen is: “staatsgrond”.
1993-1995 Twee jaar lang wordt er een poging gedaan om een oplossing te creeren voor de terreuraanvallen van de PLO en aanverwanten en als reactie daarop de tegenaanvallen van de IDF – waarbij aan beide zeiden vele (burger) slachtoffers vallen. Dit eindigd met de “oslo-akkoorden” die getekend worden door Yitzchak Rabin en Yasser Arafat.
Om de plaatstelijke arabische bevolking in Judea en Samaria autonomie te verstrekken zonder dat zij een bedreigimg vormen voor het bestaan van de staat Israel wordt de volgende verdeling beslist:
A- gebied = autonomisch gebied van de Palestijnse Authoriteit
alle verantwoordelijkheid voor burgerlijke veiligheid en welzijn valt onder hun verantwoordelijkheid
Israelische burgers mogen niet zonder speciale toestemming van het leger in deze gebieden komen.
Ook (huur)auto’s met een geel kenteken mogen niet in A-gebieden komen. Bij de ingang van deze gebieden staat een groot rood bord met witte letters waar dat op staat in het Hebreeuws en Engels.
De meeste A-gebieden zijn bebouwde gebieden en steden zoals: Sichem, Jericho, Bethlehem, West-Hebron (H2), Jenin, Ramalla.
B-gebied = Balagan! (rommel, chaos in het ivriet)
Het Israelische leger (IDF) is verantwoordelijk voor de veiligheid. De P.A. is verantwoordelijk voor burgerzaken en het legen van de afvalbakken etc.. Israeli’s en Israelische (huur)auto’s mogen daar wel komen maar dat is zeer af te raden!
Veel B gebieden zijn ook volgebouwd en vaak grenzen ze aan A-gebieden.
C-gebied = staatsgrond
Delen die volledig onder Israelische verantwoordelijkheid vallen en functioneren in de praktijk zoals elk ander deel in Israel (zoals Jeruzalem, Tiberias, Haifa..). Je mag in deze gebieden gewoon met een Israelische (huur) auto met geel kenteken rijden. Bijna alle doorgaande wegen en Israelische dorpen in Judea en Samaria zijn C-gebied.
U bent hartelijk welkom!
Voelt u zicht niet veilig? Bent u bang dat u niet goed zit? Ziet u iets verdachts? BEL 1208!
Een bres in de muur
persoonlijk contact en gesprek ondanks de (af)scheidingen
Hoe hou je al die stukjes taart nu bij elkaar? Hoe kun je samenleven zonder te struikelen over al die muren, hekken en politieke ideeen?
Niemand heeft “DE” oplossing, niet de VN, niet de ene politieke kant en niet de tegenovergestelde kant.
Maar gelukkig zijn er een hoop lichtpunten – veel meer dan wat het nieuws u verteld!
De industieterreinen van de “nederzettingen” leveren aan meer dan 100.000 Palestijnse families een bevredigend inkomen inclusief pensioen en andere sociale voorzieningen!
Israelische paramedics, ambulancepersoneel en ziekenhuizen ontvangen en verplegen evengoed Palestijns arabische hulpbehoevenden als joods israelische.
De interactie tussen Palestijnen en Joden in Judea en Samaria voorkomt demonisatie, geeft mogelijkheden tot eenvoudige dagelijkse gepreksonerwerpen en mooie momenten!
De herders van Lot en Abraham hadden ook wel eens ruzie en gingen een stukje uit elkaar. Ezau haatte Jakob, maar toch vielen ze elkaar weer in de armen voordat weer ieder zijn weg ging. Tussen de zonen van Jakob zat er ook wel het een en ander mis – maar bouwden ze samen het volk van Israel. De Samaritanen bekogelde Judese voetgangers die door Samaria wilden gaan met stenen. Toch MOEST Jezus door Samria gaan. God had toen al Zijn plan(nen) met alles wat er gebeurde en dat is nog steeds zo!
De oplossing ligt niet in het groot en bij nobel-prijzen voor de vrede.. maar dat wil niet zeggen dat een kop thee en een gesprek naast de ploeg niet mogelijk is – ook als je het misschien niet altijd met elkaar eens bent.
Judea en Samaria is DE omgeving waar deze onverwachte geprekken nog wel eens op je weg komen.. net zoals Jezus en de Samaritaanse vrouw.